Adwent (po łacinie "adventus" to przyjście) to okres trwający w Kościołach chrześcijańskich od I nieszporów czwartej z kolei poprzedzającej Święto Bożego Narodzenia niedzieli do zmierzchu 24 grudnia. To czas oczekiwania na narodziny Chrystusa i przygotowania na przyjście Zbawiciela.
Zwyczaje adwentowe: Roraty
Roraty to msze święte wotywne sprawowane ku czci Najświętszej Maryi Panny. Zazwyczaj odprawiane są o świcie przy świecach przyniesionych przez wiernych.
Wieniec adwentowy
Wieniec adwentowy robiony jest najczęściej ze świerku lub sosny. Cztery świece symbolizują cztery niedziele Adwentu. Świece można zapalać podczas adwentowych spotkań - w pierwszym tygodniu adwentu zapala się jedną świecę itd., aż do ostatniego, w którym zapala się wszystkie cztery. Wieniec symbolizuje jedność rodziny przygotowującej się na przeżycie Bożego Narodzenia.
Roratka (świeca roratnia)
Świeca adwentowa (długa biała świeca, przewiązana białą lub niebieską wstążką i udekorowana), w czasie mszy św. roratnich uosabia Maryję, która zwiastuje nam nadchodzącego Jezusa. W domach stawia się ją przy figurze Matki Bożej lub przy wieńcu adwentowym i zapalana na czas modlitwy.
Lampiony
Lampiony miały niegdyś funkcję czysto użytkową – dzieci oświetlały sobie drogę w drodze na Mszę św. roratnią. Teraz mają funkcję symboliczną – przypominają przypowieść o roztropnych Pannach czekających z płonącymi lampami na przyjście Oblubieńca.
Wspólne śpiewanie pieśni adwentowych
Najczęściej w niedzielny wieczór zbierano się całą rodziną i śpiewano pieśni adwentowe.
Trąbienie na ligwach
Na Podlasiu i w niektórych wsiach Lubelszczyzny początek adwentu obwieszczało głośne granie na ligawach. Zwyczaj ten nazywano trąbieniem na adwent lub otrąbianiem, czyli ogłaszaniem adwentu. Sygnał ligawy oznajmiał, że należy zrezygnować z hucznych wesel i zabaw. Powszechny był także zwyczaj zachowywania postu, nie jedzono wówczas mięsa, tłuszczu pochodzenia zwierzęcego, nie można było spożywać alkoholu, a w środy i w piątki nawet nabiału.
Wróżby adwentowe
Dawniej po skończonym nabożeństwie, wracające z kościoła panny na wydaniu zaczepiały napotkanych mężczyzn, okręcały ich swawolnie dookoła i wołały: roracie, roracie, jak na imię macie? Z odpowiedzi dowiadywały się, jak będzie miał na imię ich przyszły małżonek. Nie wolno było też w adwencie wykonywać żadnych prac polowych, by nie „niepokoić ziemi”, ponieważ poruszona nie wyda plonów. Mówią o tym przysłowia: „kto ziemię w adwent pruje, ta mu trzy lata choruje” oraz „w adwenta spoczywa ziemia święta”.
Gwiazdka- adwentowe kolendowanie
Charakterystycznym zwyczajem kaszubskim jest tzw. gwiôzdka (gwiazdka). Są to grupy kolędników (od 5-15 osób) odwiedzające wieczorami domostwa od początku Adwentu do Bożego Narodzenia. Ich przybycie anonsuje dzwonek, po którym następuję zwyczajowe zapytanie zadawane przez jednego z kolędników tzw. gwiżdża:
- chceta wa panią gwiôzdkę widzec? (chcecie zobaczyć panią gwiazdkę?)
Dobry obyczaj nakazuje, aby zadać następujące pytanie:
- a skądkaż òna je? (a skąd ona jest?)
W tym momencie zazwyczaj pada odpowiedź wskazująca daną miejscowość.